هرچیزی در جهان زیباست.
با غم آغاز میکنم.همان دو حرفی ویرانگر.همان که هیچکس دوستش ندارد.همان آشوب!
من دوستت دارم.
به راستی اگر تو نبودی چگونه می توانستم به شادی هایم رنگ آبی آسمانی بزنم و وقتی شادی در وجودم فریاد می کشد نواهایش را شنوا باشم؟
ای درد.ای آزاردهنده!ای همان حسی که آدمی خودش را به در و دیوار می کوبد تا تجربه ات نکند.!ای غم انگیز!
من دوستت دارم.
اگر تو در وجودم خانه نمی کردی.چگونه میتوانستم بابت سلامتی ام پروردگار جهانیان را شاکر باشم؟وهرلحظه که عطر سلامتی را نفس میکشم از شادی لبریز شوم؟
به مرگ می رسم.ای رعب انگیز.ای وحشت آور!ای که حتی نامت نفس کشیدن را می ایستاند.!
من دوستت دارم.
اگر تو جزئی از جریان طبیعت نبودی .چگونه می شد این فرسوده شدن و خمیده شدن را در گذر زمان تاب آورد؟چگونه می شد روح آدمی تا ابد در قفس تاریک جسمش زندانی بماند و خسته و افسرده نگردد؟
به سیاه میرسم.رنگ غم و اندوه.رنگ مجالس ترحیم.یادآور تیره بختی!
من دوستت دارم.
شاید تو آنقدر رنگارنگی که به چشم نمی آیی.همه رنگها اسیر وجود تو هستند!به راستی اگر تو نبودی رنگ سفید چگونه می توانست خودنمایی کند.؟وچگونه رنگهای دیگر برچسب زیبایی میگرفتند؟
گرد و غبار آینه چشمانم را خواهم شست.چرا که دیدن زیبایی های بی شماری را از من یده است.زیبایی هایی که وعده دیدارشان حق من است.
ویقین دارم که خواهم توانست.یقین دارم.!
درباره این سایت